George Edward Moore

George Edward Moore
Gebore	(1873-11-04)4 November 1873 Upper Norwood, Londen, Engeland
Oorlede	24 Oktober 1958 (op 84) Cambridge, Engeland
Nasionaliteit	Verenigde Koninkryk
Vakgebied	Etiek, epistemologie, taalfilosofie
Alma mater	Trinity College, Cambridge (BA, 1896)
Bekend vir	Naturalistiese misleiding, Moore se paradoks, Paradoks van analise, Oop-vraag-argument, "Hier is een hand"
Beïnvloed deur	Gottlob Frege, John McTaggart, Bertrand Russell, Henry Sidgwick, Leonard Woolf, James Ward,[1] George Stout[2]
Invloed op	Bertrand Russell, Ludwig Wittgenstein, W. D. Ross, J. L. Austin, John Maynard Keynes, Max Black, Susan Stebbing, R. B. Braithwaite[3]

George Edward Moore, bekend as G.E. Moore (Londen, 4 November 1873 - Cambridge, 24 Oktober 1958), was 'n invloedryke Engelse filosoof, wat later hoogleraar word aan die universiteit van Cambridge. Hy was, saam met Bertrand Russell, Ludwig Wittgenstein, en (voor hom) Gottlob Frege, een van die grondleggers van die analitiese filosofie.

Moore geniet bekendheid weens sy verdediging van die etiese nie-naturalisme, sy beklemtooning van die gesonde verstand in die filosofiese diskoers, en deur die na hom genoemde Paradoks van Moore. Hy word bewonder deur ander filosowe en deur die Bloomsburygroep, maar is (in teenstelling met sy vriend en kollega Russell) minder bekend buite die akademiese wêreld. Moore se essays getuig van 'n duidelike en omsigtige skryfstyl, en 'n metodiese en geduldige aanpak van filosofiese probleme.

Sy bekendste werke is die Principia Ethica waarin hy die term "naturalistiese dwaling" (naturalistic fallacy) bekendstel en sy essays The Refutation of Idealism, A Defence of Common Sense, en A Proof of the External World.

1. ↑ James Ward (Stanford Encyclopedia of Philosophy)
2. ↑ Maria van der Schaar, G. F. Stout and the Psychological Origins of Analytic Philosophy, Springer, 2013, bl. viii.
3. ↑ Alice Ambrose, Morris Lazerowitz (eds.), G. E. Moore: Essays in Retrospect, Volume 3, Psychology Press, 2004, bl. 25.